เจ้าจ๋ออารมณ์บูด

นิทานเรื่อง “เจ้าจ๋ออารมณ์บูด” เป็นเรื่องราวของจิมแปนซีที่ตื่นขึ้นมาในเช้าวันหนึ่งแล้วรู้สึกว่าทุกอย่างรอบตัวขัดหูขัดตาไปหมด ไม่ว่าจะเป็นแสงแดดที่จ้าเกินไป ท้องฟ้าที่เข้มเกินไป หรือแม้แต่กล้วยที่หวานเกินไป ลิงเพื่อนบ้านชื่อนอแมนแนะนำว่าเขาอาจจะอารมณ์บูด แต่จิมไม่ยอมรับ

เมื่อเดินทางไปตามทาง เขาพบกับสัตว์ต่างๆ อย่างนกกระสามาราบู ตัวลีเมอร์ และเจ้างู ซึ่งทุกตัวต่างพยายามสอบถามและชี้ให้เห็นถึงลักษณะที่แสดงออกว่าจิมกำลังอารมณ์บูด ไม่ว่าจะเป็นการยืนหลังค่อม คิ้วขมวด หรือหน้าบึ้ง แม้จิมจะพยายามปฏิเสธ แต่เขาก็เริ่มรู้สึกไม่สบายใจกับตัวเอง

การพยายามชวนจิมให้ร่วมทำกิจกรรมสนุกๆ อย่างร้องเพลง ห้อยโหน กลิ้งตัว หรือเดินทอดน่องจากสัตว์ต่างๆ ไม่สามารถทำให้เขารู้สึกดีขึ้นได้ เขายังคงรู้สึกอารมณ์บูด จนกระทั่งเขาตะโกนใส่ทุกคนและเดินจากไป

ในท้ายที่สุด จิมรู้สึกเสียใจที่ตะโกนใส่ทุกคน และเริ่มรับรู้ว่าเขาอาจจะอารมณ์บูดจริงๆ เมื่อเจอกับนอแมนที่แสดงอารมณ์ไม่ดีเช่นกัน จิมได้รับความเข้าใจและคำแนะนำว่าบางครั้งการยอมรับอารมณ์ของตัวเองและให้เวลาผ่านไป อารมณ์นั้นๆ อาจจะดีขึ้นเอง เรื่องราวจบลงด้วยบรรยากาศของความเข้าใจและการยอมรับในอารมณ์ของตัวเอง และจิมเริ่มรู้สึกดีขึ้นนิดหน่อย

นิทานเรื่องนี้สอนให้เด็กๆ เรียนรู้เกี่ยวกับอารมณ์ต่างๆ และวิธีการรับมือกับพวกมัน รวมถึงการแสดงออกและการยอมรับในสิ่งที่เรารู้สึก  เทคนิคการใช้คำซ้ำและเรื่องราวที่ซ้ำๆ ทำให้เนื้อหานี้เป็นที่สนใจและเข้าใจได้ง่ายสำหรับเด็กๆ นอกจากนี้ยังสอนเกี่ยวกับการแบ่งปันอารมณ์หรือปัญหากับผู้อื่นเพื่อบรรเทาความรู้สึกไม่ดี ซึ่งเป็นบทเรียนที่สำคัญเกี่ยวกับการเอาใจใส่และการสนับสนุนทางอารมณ์ที่สามารถประยุกต์ใช้ได้ไม่เฉพาะเด็กๆ แต่ยังรวมถึงผู้ใหญ่ด้วย

เรื่องราวทำให้เห็นว่าการแบ่งปันปัญหาสามารถทำให้อารมณ์ดีขึ้นได้จริง ผ่านตัวละครจิมแปนซีที่เปลี่ยนจากอารมณ์บูดเป็นรู้สึกดีขึ้นหลังจากได้รับการแบ่งปันจากเพื่อนๆ นับเป็นวิธีที่เรียบง่ายแต่มีประสิทธิภาพในการสอนเด็กๆ เกี่ยวกับคุณค่าของการแบ่งปันและการสื่อสารอารมณ์ของตนเอง